Δύσκολο να κατατάξεις αυτό το βιβλίο σε κάποια κατηγορία:κινείται μεταξύ ποίησης και πρόζας,ονείρου και πραγματικότητας με μια υποβόσκουσα ειρωνεία να κάνει αισθητή την παρουσία της σε κάθε σελίδα (σχεδόν).25 μικρά κείμενα που-τελικά-δεν ανήκουν πουθενά και σε πείθουν πως ότι συμβαίνει σε 40 σελίδες θα μπορούσε να είναι,με κάποιο μυστηριώδες τρόπο,πραγματικό.Ένα-ακόμα-στοιχείο που μου αρέσει στον Ρακόπουλο είναι ότι δεν κρύβει τις επιρροές του˙είτε τις ακαδημαϊκές (ανθρωπολόγος ο ίδιος) είτε τις λογοτεχνικές (κλείνει το μάτι στον Μπόρχες,μεταξύ άλλων).Έχοντας διαβάσει πιο ολοκληρωμένα-πλέον.το έργο του Ρακόπουλου,μπορώ να πω ότι είναι ίσως η πιο ιδιαίτερη και χαρακτηριστική λογοτεχνική φωνή που έχουμε τα τελευταία χρόνια.